Yukarıdaki resimde göz görmüş, kulak duymuş, basit ve ufak şeyler bunlar. Sonrasında beyin başlamış bu önemsiz şeyleri işlemeye, büyütmüş, büyütmüş de büyütmüş her birini bir felaket haline getirmiş. Bant üretimimizde bu felaketler çamurumsu bir yapıya kavuşmuş - biz buna kuruntu çamuru diyelim- ve akmaya devam etmiş. Akabinde bir makas var, burda bu kuruntu çamurunun bir kısmı yola devam etmiş, bir kısmı da kalbe akmış, yük olmuş, nerdeyse çatlatmış yüreği, düşüncelerini içine atmaktan. Kuruntu çamurunun yoluna devam eden kısmı işlenmiş ve her biri savaş aracıymışcasına ağızdan yaralıyıcı kelimeler olarak çıkmışlar. Yani demek istemişim ki, beynimizde bazı olayları büyüttükçe ve bunu içimize attıkça kalbimizi gereksiz yere yorarız ya da içimize atmayıp dile getirirsek başkasını kırarız. Bütün mesele olayı nasıl algıladığımızda. Tabii bu konu başlı başına ayrı bir blog konusu olur, yazmaya da niyetim yoktur. Zira anlatabileceğim pek çok şeyi zaten yukarıda bir resimle anlatmışım.

İşte bu sebeple çizgi anlatılar benim için en iyi anlatma, kağıda dökme yoludur. Çoğu kimse ben anlatmadıkça anlamaz ve bir sayfada çok şey anlatılabilir.

Bir başka anlatı daha, bunun açıklamasını yapmayacağım. İngiltere de okurken çok sıkıldığım bir anda çizmiştim, "Gurbet" adını verdim. Yorumlaması size kalmış...